ks. Marcin Wiśniewski
Święty Józef w tajemnicy Chrystusa
Z Przedmowy Ks. prof. UKSW dr hab. Wojciecha Hanca
Po papieskiej adhortacji Redemptoriscudtos (1989), po dziesięciu międzynarodowych sympozjach i kongresach józefologicznych odbywających się każdego roku w Kaliszu, nikt już nie musi przekonywać co do aktualności józefologicznych dążeń oraz odnośnie do coraz to bardziej zintensyfikowanego rozwoju świętojózefowego kultu. Dość głęboko zakorzeniła się także oparta historio zbawczej perspektywie teologicznej refleksja, dążąca do coraz większego usamodzielnienia się w ramach teologii systematycznej – józefologia, koncentrująca aktualnie swoje wysiłki badawcze na dalszym teologicznym zgłębianiu dogmatycznych podstaw, czego wyrazem jest miedzy innymi publikacja ks. Marcina Wiśniewskiego, osadzona znakomicie w objawionych, a zatem historio zbawczych realiach. Ponadto ks. Marcin Wiśniewski wczytując się wnikliwie w przesłanie papieża Jana Pawła II zawarte w apostolskiej adhortacji „O świętym Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła”, uczynił przedmiotem swojej teologicznej refleksji badawczej w sposób nowy, oryginalny i dla józefologii fundamentalny, naukę Soboru watykańskiego II z jej podstawowym dokumentem jakim jest konstytucja dogmatyczne Lumen Pentium, co w symbiozie z apostolska adhortacją Jana Pawła II Redemptoris Custos pozwoliło autorowi w oparciu o licznie zebrana literaturę przedmiotu, wyznaczyć wiodącą w józefologii zasadę hermeneutyczną w postaci chrystologicznego fundamentu postrzeganego w posoborowym ujęciu chrystologii integralnej. Dlatego w centrum uwagi ks. Marcina Wiśniewskiego staje nader uzasadniona i słuszna Tajemnica Wcielenia, bez której józefologia i kult należny św. Józefowi nie mógł by zaistnieć. Dlatego autor będąc wierny swojemu założeniu, iż „jeśli józefologia ma istnieć, to tylko w oparciu o chrystologiczna podbudowę, podporządkowującą wszystko owej chrystocentrycznej zasadzie, stanowiącej fundament całej teologii”. Ks. dr Wiśniewski dążąc konsekwentnie do osiągnięcia zamierzonego celu, starał się przy pomocy analitycznej metody nie tylko odczytać sam problem właściwego uzasadnienia współczesnej chrystologii, lecz czynił to w kontekście dobrze rozumianej historiozbawczej perspektywy, potwierdzającej w każdej dyscyplinie teologicznej soborowa zasadę o konieczności stosowania także w józefologia ”hierarchii prawd” według ich rangi i godności.