8 marca
Męska wyprawa
Opowiadanie o św. Józefie
dla dzieci
Siedmioletni Jezusek siedział na wysokim, masywnym stole ciesielskim i machając nóżkami, przyglądał się pracy swego ziemskiego taty – Józefa. Czasami odrywał swój błękitny wzrok od ojcowskich rąk i spoglądał z rozmarzeniem w dal. Wyobrażał sobie, że jest już dorosły i ma własny warsztat ciesielski. Bo musicie wiedzieć, że Jezusek postanowił przyuczać się do tego zawodu od dzieciństwa. I robił to konsekwentnie każdego dnia, spędzając w warsztacie Józefa całe godziny i przyglądając się uważnie każdej jego czynności.
Chłopczyk marzył o tym, by w swym przyszłym warsztacie poświęcić się produkcji drewnianych zabawek, w tym np. osiołków na biegunach. Tak, osiołków. Uważał bowiem, że długie uszy drewnianych osłów świetnie sprawdzałyby się jako uchwyty do trzymania dla bujających się dzieci. Zwłaszcza gdyby wycięło się w nich odpowiednie otwory. Uszy koników były do tego zdecydowanie za krótkie i za małe. A poza tym Jezusek bardzo lubił osły. – Ty też uczyłeś się ciesielstwa od swojego tatusia? – zapytał któregoś dnia Józefa, a on pokręcił przecząco głową. – Nauczyłem się wszystkiego od pewnego starego cieśli z Libanu – odparł, wbijając gwóźdź w drewnianą konstrukcję. – Zresztą w Libanie właśnie... W Libanie? – zdziwił się chłopiec. – Myślałem, że w Nazarecie, gdy byłeś mały. – Kiedy byłem mały, mieszkałem w Betlejem. Tam się urodziłem i tam mieszkali moi rodzice – Józef chwycił kolejny gwóźdź. – Urodziłeś się w Betlejem? – radośnie zawołał Jezusek. – To tak jak ja! – Dokładnie tak jak Ty! – roześmiał się Józef. – Tylko że ja go w ogóle nie pamiętam – radość Jezuska nagle zgasła. – Opowiesz mi coś o nim? Józef już nabierał w płuca powietrza, by powiedzieć synkowi, że opowie mu wszystko, co tylko będzie chciał, gdy nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. – Nie opowiem – powiedział tajemniczo. – Po prostu cię do niego zabiorę. Pojedziemy do Betlejem we dwóch, zrobimy sobie taką prawdziwą, męską wyprawę!
Kilka dni później wyruszyli w drogę. I to nie tyle we dwóch, ile właściwie we trzech, bo zabrali też ze sobą osła. Jezusek był zbyt mały, by pokonać odległość między Nazaretem a Betlejem na własnych nogach, zwłaszcza że droga wiodła przez góry. Osiołek niósł go więc na swoim grzbiecie, a Józef opowiadał w drodze chłopcu o tym, jak to tuż przed jego narodzinami ogłoszono spis ludności w całym państwie. I jak każdy musiał wziąć w nim udział. Nie można było tego jednak zrobić w jakimkolwiek mieście, lecz wyłącznie w tym, w którym przyszło się na świat. Józef z Maryją mieszkali wówczas w Nazarecie, ale ponieważ Józef urodził się w Betlejem, musiał jechać aż tam ze swoją małżonką, by spełnić swój obowiązek wobec władz. Betlejem było zwyczajnym, niezbyt bogatym i niezbyt ładnym miasteczkiem, oddalonym od Jerozolimy o kilka kilometrów. Jego mieszkańcy szczycili się jednak tym, że urodził się w nim legendarny król Izraela o imieniu Dawid. I że jako młodzieniec, również w Betlejem, został namaszczony na króla przez proroka Samuela. Józef opowiadał Jezuskowi, że u bram Betlejem Maryja poczuła bóle porodowe i że zaraz po tym, jak urzędnik zapisał ich imiona na specjalnych pergaminowych arkuszach służących do dokonywania spisu, rozpaczliwie zaczęli szukać wolnego miejsca w którejś z betlejemskich gospód, by Maryja mogła tam urodzić. A także o tym, że go nie znaleźli. Gdy nasi podróżnicy wjechali do Jerozolimy, Józef poinformował Jezuska, że nieopodal miasta, w małej miejscowości o nazwie Ain Karem mieszkają ich krewni, u których przenocują, nim ruszą do Betlejem. Owymi krewnymi okazali się ciocia Elżbieta, przemiła kobieta w sile wieku, oraz rówieśnik Jezuska i zarazem jego kuzyn – Jan. Tatuś Jana i mąż Elżbiety o imieniu Zachariasz nie żył już od kilku lat. Ciocia Elżbieta kategorycznie zażądała, by jej galilejscy goście zostali w jej domu na kilka dni, a nie tylko na jedną noc i by zostawiwszy bagaże podróżne pod jej opieką, zwiedzali spokojnie Betlejem.
Na przedmieściach Betlejem Józef pokazał Jezuskowi duży dom. Mieściła sę w nim komora celna i w związku z tym wokół budynku kręciło się wielu ludzi, ale przed laty dom ten należał do ojca Józefa i dziadka Jezuska - Jakuba. - Mieszkaliśmy tu w ośmioro - powiedziaB Józef. - Moi rodzice, moich pięciu braci i ja. Byłem trzecim z synów twojego dziadka - dodał i podprowadził synka do jednej ze ścian budynku. - Ta ściana jest bardzo, bardzo stara - rzekł, dotykając jej. - Była niegdyś jedną ze ścian domu rodziny króla Dawida, o którym opowiadałem ci w drodze. To tutaj Dawid się urodził, tutaj rósł i tutaj został namaszczony na władcę Izraela. Dom mojej rodziny wzniesiono w miejscu domu Dawida i dlatego zachowano fragmenty jego murów. Bo musisz wiedzić, synku, że król Dawid był naszym przodkiem. Jezusek spojrzał na niego podekscytowany. - Takim dalekim prapradziadkiem? - zapytał. - Tak, właśnie tak - odpowiedział Józef. - Wokół naszego domu rozciągał się duży ogród, a w jego sercu biło zródło. Rodzice chcieli nas nauczyć pracy i odpowiedzialności, wiąc wydzielili każdemu z nas po kawałeczku ogrodu do samodzielnego uprawiania. W moim ogródku początkowo rosły drzewka owocowe, krzewy i zioła. Ale pomyślałem sobie, że zamienię go w mały gaik, najlepiej pomarańczowy, bo nocami takie gaje przepięknie pachną. Niestety, ilekroć zasadziBem sadzonki pomarańczy, moi bracia wpadali do mojego ogródka i wszystko tratowali. Nigdy nie udało mi się spełnić marzenia o gaiku. Jedyne, co udawało mi się uprawiać przy ich atakach, to zioła, więc zamiast gaiku pomarańczowego miałem herbarium - opowiadał. Jezusek, słysząc o zachowaniu braci swego ziemskiego ojca, bardzo posmutniał. - Dlaczego tratowali twój ogródek? - zapytał. - Nie wiem, nie znosili mnie z jakiegoś powodu. Moi rodzice często powtarzali, że jestem najmądrzejszym z ich synów i koniecznie chcieli mnie posłać do szkół, abym w przyszłości został urzędnikiem i miał ważne stanowisko. Być może moi bracia byli o to zazdrośni? Może czuli się przez to gorsi? - głośno zastanawiał się Józef. - Ja nie chciałem być urzędnikiem. W ogóle nie interesowały mnie tego rodzaju zaszczyty. Pragnąłem prowadzić ciche i spokojne życie. Utrzymywać się dzięki pracy swoich rąk, a wolny czas spędzać na modlitwie. Wiesz, synku, ja nawet nie chciałem się żenić. Czasami modliłem się w swoim ogródku, ale ponieważ moi bracia i w tym mi przeszkadzali, musiałem znalezć sobie inne miejsce do rozmów z Bogiem. I znalazłem. Na rozległym pastwisku, gdzie pasterze paśli trzody, blisko pewnej groty skalnej, która służyła te| jako stajnia dla zwierząt. Modliłem się i czasem zastanawiałem się, czy przypadkiem w tym miejscu, przed laty, nie pasał owiec młody Dawid. Bo nim Dawid został królem, pasał owce, wiesz? I kiedy nad nimi czuwał, układał pieśni dla Boga. I śpiewał je, przygrywając sobie na prostych instrumentach. Słysząc te słowa, Jezusek zaproponował, by obaj udali się w to miejsce. A gdy wędrowali uliczkami Betlejem, Józef opowiedział chłopcu, że kiedy był już młodzieńcem, musiał opuścić miasteczko z powodu nienawiści, jaka rosła przeciw niemu w jego braciach. Uciekł z Betlejem którejś nocy, przebrany za wędrowca. Uciekał na północ, aż któregoś dnia przekroczył granice Libanu. W Libanie rosną wspaniałe drzewa cedrowe - kontynuował. - Pewnego dnia poznałem pewnego cieślę, który potrafił robić z cedrów niesamowite rzeczy. Zapytał, czy nie chciałbym zostać jego pomocnikiem. Był już stary, słaby i potrzebował wsparcia. Zgodziłem się i w ten sposób sam zostałem cieslą. Pewnego dnia dowiedziałem się, że do Libanu przybyli moi bracia i mnie szukają. Bardzo się przestraszyłem. Myślałem, że chcą mnie zabić. Okazało się jednak, że przysłał ich mój ojciec, który ogromnie martwił się moim zniknięciem. Prosił, bym wrócił do domu, a bracia obiecali, że nie będą mnie już więcej dręczyć. I wróciłem. A niedługo pózniej poznałem twoją mamę! - uśmiechnął się szeroko Józef. Jezusek w tym samym momencie zobaczył przed sobą rozległe pastwisko, a gdzieś w jego głębi skalną grotę. Józef chwycił go za rękę i poprowadził w jej kierunku. Kiedy wszystkie gospody w Betlejem zamknęły przed nami swoje drzwi – wrócił wspomnieniami do dnia narodzin Jezusa – przypomniałem sobie o tej grocie, nieopodal której modliłem się często jako chłopiec. I właśnie w niej przyszedłeś na świat, synku – oznajmił, a jego głos odbił się echem o skalne wnętrze. – Spójrz, nadal stoi tu nawet kamienny żłób, który wypełniłem świeżym siankiem, by posłużył ci za łóżeczko. Jezusek zauważył, że żłób jest zupełnie pusty. Wskoczył więc zwinnie do środka i chwilę później, śmiejąc się radośnie, próbował się w nim bezskutecznie ułożyć. Był już na to zdecydowanie zbyt duży. – Jeszcze tej samej nocy, której się narodziłeś, bo przyszedłeś na świat w środku nocy, kochany synku, przyszło cię zobaczyć wielu pasterzy. A niedługo później przybyli do ciebie niezwykli goście z Persji, mędrcy, zwani też magami. Przywieźli ci trzy prezenty: złoto, kadzidło i mirrę. – Złoto? – zdziwił się Jezusek. – I gdzie ono teraz jest? – chciał wiedzieć. Józef uśmiechnął się. – Już go od dawna nie ma, synku. Zaraz po tym, jak mędrcy pożegnali się z nami, musieliśmy uciekać do Egiptu. Król Herod bowiem wydał rozkaz zabicia wszystkich chłopców, którzy nie ukończyli 2 lat. Dowiedział się od mędrców, że w Betlejem narodził się król żydowski, czyli właśnie ty. Bał się, że będziesz chciał go zabić, by zdobyć jego koronę, więc postanowił, że to on zabije ciebie. A ponieważ nie wiedział, który z chłopców to ty, kazał zabić wszystkich. Twój kuzyn Jan miał wówczas 6 miesięcy. Wuj Zachariasz, chcąc uratować go przed śmiercią, ukrył go. A ponieważ nie chciał zdradzić żołnierzom Heroda gdzie, zabili go. To bardzo smutna historia. My z mamą, by cię ochronić przed Herodem, musieliśmy uciekać aż do Egiptu. Złoto od mędrców bardzo nam się wtedy przydało. Jezusek słuchał ojca zamyślony, stojąc w kamiennym żłobie. – Tato, a opowiesz mi, jak wygląda Egipt? Bo właściwie to go wcale nie pamiętam – zapytał. – Opowiem ci jeszcze całe mnóstwo rzeczy, synku – uśmiechnął się Józef. – Ale na dziś już wystarczy.