Święto miasta Kalisza w blaskach Zesłania Ducha Świętego
Kazanie Biskupa Stanisława Napierały podczas Mszy świętej w Bazylice – Sanktuarium św. Józefa
W tym roku dane nam jest przeżywać święto naszego Miasta wblaskach Zesłania Ducha Świętego.
I
Duch Święty został posłany izstąpił wdzieje świata. Pierwsze czytanie, zaczerpnięte zDziejów Apostolskich, opisuje, jak to się dokonało. Opis jest zwięzły, pobudza wyobraźnię. Znamy go prawie na pamięć. Coś nagle „spadło” znieba, jakby uderzenie gwałtownego wichru, napełniło dom iwszystkich, którzy wnim się znajdowali. Ukazały się im języki jakby zognia, które się rozdzieliły, ina każdym znich spoczął jeden. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym izaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (por. Dz 2,1-6).
Duch Święty zstępując tchnął życie wKościół założony przez Jezusa Chrystusa. Narodził się Kościół, zaczął żyć ipełnić swoją misję wświecie. Rozpoczęło się nowe. Niósł je Kościół, głosząc wmocy Ducha Ewangelię oJezusie ukrzyżowanym izmartwychwstałym, Bogu, który nas kocha. Duch Święty otwierał ludziom umysły iserca, by wJezusie mogli rozpoznać prawdziwego Boga i wNiego uwierzyć.
II
Ducha Świętego nie można zobaczyć. Bo jest Duchem. Jest Bogiem. On wszystko ożywia „od wewnątrz”, napełnia swoim światłem imocą.
Chociaż nie można Go zobaczyć, jednak można zauważyć ślady Jego obecności idziałania, analizując dzieje na przestrzeni dłuższego okresu ich istnienia.
Nie można zatem rozważać także dziejów Kalisza, miasta najstarszego wśród miast Polskich, by nie dostrzec wnich obecności Ducha. Wielkie bogactwo kultury duchowej, jak też materialnej, miasta Kalisza, czerpało zDucha iDuchem było inspirowane. Patrząc wprzeszłość, tę najbardziej odległą, trzeba ślady Ducha dostrzec na szlaku bursztynowym, przy którym Ptolemeusz zlokalizował „Calisię”. Trzeba na bursztynowym szlaku widzieć nie tylko ludzi poruszających się wcelach handlowych. Trzeba na nim wypatrywać ludzi podążających winnych jeszcze celach. Może wśród nich byli ludzie, których prowadził Duch, aby poganom nieśli Boga?
Niepodobna nie zauważyć śladów Ducha na odsłoniętych resztach fundamentów Piastowskiego Grodu na kaliskim Zawodziu.
Wyraźne są ślady Ducha wdziałaniach Księcia Bolesława Pobożnego ijego żony Jolanty.
Z Ducha idla Ducha powstał Klasztor Franciszkanów w1257 roku, a później także kościół Bernardynów, Jezuitów oraz wiele innych ośrodków zakonnych.
Dziełem Ducha jest Sanktuarium św. Józefa ikult tego wielkiego Patrona Miasta.
Z Ducha powstał zwyczaj pielgrzymowania Rajców zKaliskiego Ratusza do Sanktuarium św. Józefa.
Z Ducha czerpało Kaliskie Bractwo Strzelców Kurkowych, powstałe w1444 roku, związane ze św. Józefem.
Z Ducha były inspirowane instytucje, organizacje, zespoły, grupy, przeróżne dzieła wKaliszu. Nie można śledzić dziejów Kalisza bez wiary wDucha Świętego. Po prostu stają się one nieczytelne, a niekiedy bez sensu.
W mocy Ducha Papież Jan Paweł II powołał do istnienia Diecezję Kaliską iustanowił miasto Kalisz jej stolicą.
Z Ducha inspirowane powstawały rozmaite instytucje diecezjalne, przede wszystkim Seminarium Duchowne idiecezjalna Caritas.
Duch Święty przywiódł do naszego Miasta 4 czerwca 1997 roku Ojca Świętego Jana Pawła II, aby tu powiedział światu słowa ważne imocne owartości rodziny iludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci.
III
Wspomniane wyżej bogactwo kultury duchowej imaterialnej Miasta stanowi ojego tożsamości iznaczeniu, wyróżnia je, wchodzi wjego teraźniejszość ijest punktem wyjścia dla budowania pomyślnej jego przyszłości.
Uczestnicy uroczystej sesji Rady Miejskiej, jaka odbyła się wminiony piątek, mogli dowiedzieć się, jak wygląda teraźniejszość Kalisza, jakimi szczyci się osiągnięciami iuznaniem. Mogli też słyszeć oambitnych zamierzeniach iplanach dotyczących przyszłości Miasta.
Chlubna przeszłość, budząca nadzieję teraźniejszość izamierzona wielka przyszłość Miasta to organiczna całość. W niej jedno tkwi wdrugim, ijedno zdrugiego wyrasta. Jest jak okazałe drzewo, które dlatego jest takie, bo ma dobre korzenie, zktórch wyrósł potężny pień irozłożyste konary wznoszące się mocno ku górze.
IV
Przyjdź, Duchu Święty, ześlij znieba wzięty światła Twego strumień…
Przyjdź! Bez Twojego tchnienia, cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń inędze (z Sekwencji).
Przyjdź, Duchu Święty, bo bardzo jesteś potrzebny współczesnemu światu, Ojczyźnie inam wszystkim.
Veni creator Spiritus! Przyjdź Duchu Stworzycielu! Napełniając wszystko Tobą, Bóg stworzył świat, który nas zadziwia coraz bardziej swoim bogactwem idoskonałością, im więcej posuwamy się wczasie igo poznajemy.
Przyjdź! Naucz nas przemawiać iposługiwać się językami zróżnicowanej wielości poglądów iorientacji, nie po to, aby skłócać, dzielić, upokarzać, lecz budować; budować wspólne dobro, to, jakim jest Polska ito, jakim jest nasza mała Ojczyzna.
Z Ducha Stworzyciela jest też prawdziwa twórczość człowieka. Twórczość bez Ducha – to brzydota, brak piękna, harmonii, powabu. Twórczość bez Ducha przeraża.
Przyjdź Duchu Święty! Obdarz nas rozumem, mądrością itrzeźwym myśleniem, bo dziś ludziom wgłowach się bardzo poplątało. Te żałosne spektakle, to lubowanie się wprzeróżnych wynaturzeniach i wbezwstydzie, to hańbiące uderzenia wczłowieka, wjego naturę, wżycie, wmałżeństwo, wrodzinę. Wszystko poplątane, powywracane! Trzeba jakoś ztego wyjść, na nowo poukładać, uporządkować, doprowadzić do normalności.
Przyjdź światłości sumień, bo dziś potrzeba ludzi sumienia bardziej jeszcze niż przed laty, kiedy wołał onich wSkoczowie Jan Paweł II.
Przyjdź, Duchu Święty, który wszystko czynisz nowym, bo potrzeba nam odnowy, wielkiej, moralnej, duchowej odnowy.
Bracia iSiostry,
Duch Święty prowadzi do tego, „co wgórze”, co wielkie, co prawdziwe, co dobre, co piękne, co święte. Prowadzi do pełni życia, pełni radości, pełni szczęścia. Do pełni, którą jest Bóg – cel wszystkich iwszystkiego. Duch Święty prowadzi wszystkich, o ile oni pozwolą Mu się prowadzić