In English In Italiano Auf Deutsch
Bazylika otwarta codziennie od 6:00 do 19:00
Sekretariat Sanktuarium:
Kancelaria Parafialna:
Sklepik z pamiątkami:
Dom Pielgrzyma:
Restauracja św. Józefa:
62 7 575 822 / 8.00 - 13.00
789 087 043 / 10.00 - 12.00, 16.00 - 18.00
797 630 389 / 10.00 - 16.00
510 733 166 / 8.00 - 21.00
604 844 368 / 12.00 - 16.00
top
/ Home / Biblioteka św. Józefa

Ks. bp senior Stanisław Napierała

Święty Józef na nowo ukazany
w wierze i życiu Kościoła

Wielkiej wagi dokument Stolicy Apostolskiej

1. maja 2013 roku, kiedy Kościół wspomina św. Józefa - rzemieślnika, Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała Dekret o włączeniu wezwania św. Józefa do Mszy św. w drugiej, trzeciej i czwartej modlitwie eucharystycznej. Zaraz po imieniu Najświętszej Maryi Panny ma być we Mszy wymieniany „Święty Józef, Jej Oblubieniec”, a po Nim Święci Apostołowie i ewentualnie inni święci patronowie.

Decyzja zawarta w dekrecie rzymskiej kongregacji ma ogromne znaczenie, zarówno dla pomnożenia kultu Świętego Patriarchy, jak też teologicznego określenia nauki Kościoła o nim. By to uwypuklić zwrócę uwagę na kilka aspektów obecnych w sformułowaniu Dekretu Kongregacji.

I

Najpierw waga samego włączenia imienia św. Józefa do modlitw eucharystycznych Mszy św. Wszak modlitwa eucharystyczna jest ośrodkiem i szczytem celebracji Mszy Świętej. Urzędowe umieszczenie w niej, i to na stałe, imienia jest szczególną formą kultu, jakim Kościół chce obdarzyć św. Józefa.

Modlitwa eucharystyczna jest też miejscem, w którym Kościół wyznaje wiarę w Jezusa Chrystusa, obecnego w swoim Ciele i swojej Krwi, pod postaciami chleba i wina. Kościół w tę wiarę włącza teraz św. Józefa, Opiekuna Zbawiciela.

Modlitwa eucharystyczna jest wreszcie „miejscem teologii” (tzw. locus theologicus), czyli źródłem poznania nauki Kościoła. Włączenie św. Józefa do największej modlitwy, jaką ma Kościół, stanowi pewnego rodzaju wypowiedź teologiczną o św. Józefie: kim on jest, i jaka jest jego misja w dziele zbawienia.

Drugi ważny aspekt zawarty w Dekrecie Kongregacji wynika z miejsca,jakie Kościół dostrzegł dla św. Józefa we Mszy św. Jego imię ma być wymawiane w łączności z imieniem Matki Bożej, „zaraz po imieniu Najświętszej Maryi Panny”. Odpowiada to Bożemu zamysłowi, dotyczącemu wcielenia Syna Bożego. Bóg bowiem wybrał Maryję i Józefa i połączył ich więzią małżeństwa w perspektywie zadań, jakie mieli pełnić wobec Jezusa Zbawiciela świata. Nie powinno się więc rozdzielać Maryi i Józefa. Z woli Boga należą oni do siebie.

Kolejny aspekt, który należy zauważyć wyrażony został w brzmieniu,jakie dekret nadał imieniu św. Józefa: Józef „Oblubieniec Najświętszej Bogurodzicy Dziewicy Maryi”. Wolałbym, aby zamiast słowa „Oblubieniec” Maryi (po łacinie „Sponsus”)użyto słowa „Małżonek”, „Małżonek Maryi”. W każdym razie dekret w przytoczonym brzmieniu akcentuje „małżeństwo” Józefa z Maryją. Ich małżeństwo ma bowiem fundamentalne znaczenie w dziejach zbawienia. Tego małżeństwa chciał Bóg. Od początku czuwał nad nim i nim kierował. Chciał, aby małżeństwo Maryi i Józefa zaistniało przed wcieleniem. Gdy Syn Boży przyjmował we wcieleniu człowieczeństwo z Maryi Dziewicy, ta była już małżonką poślubioną Józefowi. W ten sposób na podstawie małżeństwa Maryi z Józefem zaistniały we wcieleniu wielorakie odniesienia i relacje między Jezusem i Maryją, miedzy Maryją i Józefem, między Józefem i Jezusem.

II
Moc prawna dekretu

Dekret jest „.zarządzeniem”, wydanym przez Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, „na mocy uprawnień otrzymanych (przez nią) od Ojca Świętego Franciszka”. Obowiązuje więc we wszystkich Kościołach partykularnych, czyli w diecezjach, istniejących w Kościele katolickim na całym świecie.

III
Znaczenie kultyczne i doktrynalne dekretu

Dekret w sposób zwięzły, ale głęboki ukazuje św. Józefa w wierze i w życiu Kościoła. W kontekście współczesności, obfitującej we wszelkiego rodzaju ataki na małżeństwo i rodzinę, by wynaturzyć samo ich pojęcie i ostatecznie je zniszczyć, dekret kieruje uwagę na św. Józefa, na jego małżeństwo z Maryją i na jego Rodzinę, opartą na tym małżeństwie. Św. Józef wraz z Maryją potwierdzają swoim małżeństwem zamysł Boga. Potwierdzają wartość i znaczenie każdego małżeństwa, jako instytucji pochodzącej od Boga Stwórcy i przez Boga uświęconej.

Małżeństwo między mężczyzną i kobietą pochodzi od Boga. Jest święte. Jest fundamentem, na którym zostaje zbudowana rodzina. Małżeństwo i na nim oparta rodzina to podstawowe wspólnoty istnienia i rozwoju społeczeństw, narodów, państw, całej ludzkości. W ten sposób dekret można uznać za pewnego rodzaju argument Kościoła, w którym znajdujemy nowe uzasadnienie tytułu, jaki błogosławiony Jan Paweł II odniósł do św. Józefa, uznając go „Patronem na nasze czasy”.

Można żywić nadzieję, że dekret przyczyni się także do pomnożenia czci oddawanej św. Józefowi na świecie oraz tchnie ducha w tę gałąź teologii, która tradycyjnie nazywa się „józefologią”.

IV
Radość diecezji kaliskiej

Wydaje się, że szczególny powód do radości z ukazania się dekretu ma diecezja kaliska. Nie tylko dlatego, że św. Józef jest jej patronem, i że w Kaliszu, jej stolicy, znajduje się sławne jego sanktuarium. Nie wszyscy wiedzą, że z diecezji kaliskiej wyszło orędzie z przesłaniem ukazującym św. Józefa, jako Patrona dla ludzi naszych czasów. Skierował je Międzynarodowy Kongres Józefologiczny, który obradował w Kaliszu od 27. września do 4. października 2009 roku. W orędziu kongresu znalazła się propozycja, aby „imię św. Józefa włączyć we Mszy św. do każdej modlitwy eucharystycznej”, i to „zaraz po imieniu Maryi”.

Propozycja, zawarta w orędziu kongresu została przekazana Konferencji Episkopatu Polski. Konferencja pozytywnie odniosła się do niej i zwróciła się do Stolicy Apostolskiej, prosząc ją o aprobatę.

Wkrótce potem mówiono nieoficjalnie, że Ojciec Święty Benedykt XVI polecił włączyć imię św. Józefa do Mszy św. po myśli prośby przedstawionej przez Konferencję Episkopatu Polski.

Dekret Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, wspominając historię aktu włączenia św. Józefa do kanonu Mszy św., wymienia najpierw błogosławionego Jana XXIII, który imię św. Józefa włączył w czasie Soboru Watykańskiego II do pierwszej modlitwy eucharystycznej. Następnie wymienia papieża Benedykta XVI, który „przyjął prośbę, wyrażoną w różnych częściach świata. Na pewno wśród tych próśb znalazła się prośba Konferencji Episkopatu Polski. Patrząc czasowo uplasowała się ona w momencie o zasadniczym znaczeniu dla podjęcia pozytywnej decyzji.

 

Cyt. za: Opiekun. Dwutygodnik Diecezji Kaliskiej nr 14(396)2013, s. 16