Msza św. Wieczerzy Pańskiej wprowadza nas do wieczernika, gdzie Chrystus ustanowił dwa sakramenty niezwykle ze sobą związane. Sakramenty te w niewysłowiony sposób uobecniając miłość Boga do człowieka, który na zawsze pozostał na ziemi w Sakramencie Eucharystii, sprawowanej przez sakramentalnie ustanowionych Kapłanów. Pojęciem „sacramentum” Kościół określa tajemnicę ustanowioną przez samego Chrystusa, który nakazał Apostołom ich wykonywanie. Dlatego też w noc przed swoją męką, Chrystus wziąwszy chleb, wziąwszy kielich, odmówił modlitwę dziękczynienia i rozdał swoim uczniom, cudownie przemienione swoje Ciało i Krew. Nakazał im czynić podobnie na swoją pamiątkę.
TRIDUUM PASCHALNE
Zgromadzeni wokół chrystusowego ołtarza rozważamy tajemnicę świętych trzech dni paschalnych. Przez te trzy doby, w czasie których dokonało się zbawcze Misterium Paschalne, przemierzamy z Chrystusem drogę od wieczernika i ogrójca, przez sąd u Kajfasza, Annasza i Piłata, aż po Golgotę, dochodząc do pustego grobu. W Wielki Czwartek czynimy pierwsze kroki tej niezwykle długiej i trudnej drogi, na której czeka nas wiele upadków, uderzeń i cierpienia. Ale w oddali można już dostrzec jasność bijącą z pustego grobu.
Wielki Czwartek
Wchodząc w ten niezwykły czas świętego Triduum Paschalnego otwieramy nasze serca na Chrystusa, który pragnie się z nimi zjednoczyć, przepełniając je niezwykłą miłością, której wyrazem było obmycie nóg Apostołom, a przede wszystkim największe uniżenie - śmierć na krzyżu.
Przy ołtarzu stanęli wszyscy kapłani naszej parafii, a Mszy Świętej Wieczerzy Pańskiej przewodniczył proboszcz, ks. prałat Jacek Plota, które też wygłosił homilię opartą na trzech tajemnicach dnia: służebnej miłości, Eucharystii i Kapłaństwa. Po Eucharystii przedstawiciele wspólnot parafialnych złożyli życzenia wszystkim kapłanom.
Miłość Chrystusa przeniknęła każdego z uczestników liturgii, aby zbawcze Misterium Paschalne, zwycięstwo życia nad śmiercią, dokonało się w każdym z nas, abyśmy się wzajemnie miłowali, tak jak Chrystus nas umiłował.
Wielki Piątek
Wielki Piątek to przede wszystkim liturgia Krzyża. Wszystko zaczyna się od wejścia celebransa. W kościele jest cisza. Celebrans pada na twarz przed ołtarzem i następuje dłuższa chwila milczenia. Całe zgromadzenie klęczy, jest to chwila intensywnej, skupionej modlitwy. Tajemnicy Wielkiego Piątku nie da się wyrazić słowami, trzeba milczeć, trzeba się uniżyć przed Panem Bogiem. Postawy celebransa i zgromadzenia jasno to wyrażają.
Liturgia Wielkiego Piątku zawiera prawie wszystkie elementy spotykane w tradycji tego dnia. Struktura liturgii jest przejrzysta, jasna, prosta w swej surowości i powadze. Stanowią ją: liturgia słowa wraz z modlitwa powszechną, adoracja krzyża. Komunia św. i procesja do grobu Pańskiego. Liturgia przedstawia i pozwala przeżyć misterium Chrystusa w jedności historiozbawczej. Chrystus oddający życie na krzyżu jest cierpiącym Sługą Jahwe z Księgi proroka Izajasza.
Centralnym punktem Liturgii Wielkiego Piąteku jest Adoracja Krzyża. Ta tradycja liturgiczna zaczerpnięta została z liturgii jerozolimskiej. Po odkryciu w IV wieku relikwii Krzyża Świętego, w Wielki Piątek w Jerozolimie oddawano temu Krzyżowi cześć. Przez kilka godzin biskup siedział, trzymając w rękach relikwie, a wierni podchodzili i oddawali im cześć poprzez pocałunek.
Po udzieleniu wiernym Komunii Świętej nastąpiło przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego, w którym jest On wystawiony do wieczora dnia następnego, kiedy sprawować będziemy Liturgię Wigilii Paschalnej.
Wigilia Paschalna
Wchodząc dzisiejszej nocy do kościoła winniśmy sobie uświadomić, że ta noc nie jest jedną z wielu w roku. Jest to noc niezwykła, przeniknięta największą tajemnicą świata. Tej nocy jasność pokonała ciemność, życie pokonało śmierć, miłość pokonała grzech. Jezus Chrystus powstał z martwych.
W przeżywaniu tej świętej liturgii Wigilii Paschalnej pomaga bogactwo symboli. Z pośród nich najważniejsze są: ogień, Paschał, woda a przede wszystkim Uczta. Te święte znaki rozważamy w czterech częściach liturgii: światła, słowa, chrzcielnej oraz eucharystycznej.
Musimy wiedzieć, że jest to ta sama noc, w której Bóg przez Mojżesza wywiódł Naród Wybrany z niewoli Egipskiej. Jest to zatem ta sama noc, w której Chrystus wyprowadził wszystkich wierzących w Niego z niewoli grzechu. Tej nocy, w sposób sakramentalny dokonują się te wszystkie zbawcze Tajemnice Pańskie, niebo łączy się z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi.
Dlatego też odczuwając niezwykłość tej świętej nocy paschalnej otwieramy drzwi naszych serc, aby je przepełniła światłość bijąca od zmartwychwstałego Pana, wiecznie pokonując ciemności ludzkiego życia i mroki grzechu.