ks. Łukasz Przybyła

V Pielgrzymka Stowarzyszenia Najświętszej Rodziny
Prowincji Warszawskiej Sióstr Nazaretanek

2 marca 2013 roku przed Cudownym Wizerunkiem Świętego Józefa modlili się członkowie Stowarzyszeń Najświętszej Rodziny z terenu Prowincji Warszawskiej Sióstr Nazaretanek, którzy przybyli do Sanktuarium św. Józefa już po raz piąty. Ponad 150 pielgrzymów wzięło udział w Mszy Świętej o godzinie 15.30, a następnie zawierzyło się w opiekę Świętego Józefa wraz z towarzyszącymi im siostrami Nazaretankami i księżmi Misjonarzami Świętej Rodziny.

Stowarzyszenie Najświętszej Rodziny ma swoje źródło w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Założycielka Zgromadzenia, bł. Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, Franciszka Siedliska, widziała potrzebę współpracy z osobami świeckimi w szerzeniu Królestwa Bożego. Stąd obecnie Siostry Najświętszej Rodziny z Nazaretu (Nazaretanki) kontynuują inicjatywę swojej Założycielki poprzez prowadzenie Stowarzyszenia.

Ich członkowie zgromadzili się dziś w Sanktuarium św. Józefa, aby przez wstawiennictwo Świętej Rodziny wypraszać łaski potrzebne dla swoich rodzin i dla dzieł, które inicjują na codzień. Przed rozpoczęciem Mszy Świętej do pielgrzymów zwrócił się Ksiądz Prałat Jacek Plota, Kustosz Sanktuarium św. Józefa, witając ich i wskazując na szczególny charakter miesiąca marca, który się rozpoczął, i w którym dzisiejsi pielgrzymi są wyjątkowi, bo niejako rozpoczynają wzmorzone w tym czasie pielgrzymowanie do Polskiego Nazaretu. Przypomniał również najważniejsze fakty wpływające na przestrzeni lat na rozwój kultu św. Józefa oraz podziękował Siostrom Nazaretankom za to, że tak często tu przybywają, by zawierzać sprawy swojego Zgromadzenia św. Józefowi.

Następnie, po odsłonięciu Cudownego Obrazu św. Józefa pielgrzymi odmówili Koronkę do Świętej Rodziny, powierzając intencje, z którymi przybyli do Sanktuarium oraz sprawy tych, którzy prosili o modlitwę, a także w intencji rodzin i całego świata.

Mszy Świętej przewodniczył ks. Grzegorz Kałdowski z Poznania, Rektor Domu Prowincjalnego Misjonarzy Świętej Rodziny. Przy ołtarzu stanęli wraz z nim dwaj Misjonarze Świętej Rodziny, ks. Jacek Chudziński z Bąblina i ks. Andrzej Rabij z Kazimierza Biskupiego, który wygłosił homilię.

W homilii Ksiądz Andrzej wskazał na intencję dzisiejszego pielgrzymowania oraz podał temat podjętego przez niego rozważania: Chcemy w tej V Pielgrzymce odnowić akt zawierzenia naszych rodzin. Czynimy to w Roku Wiary, kiedy Ojciec Święty w tych dniach od nas odszedł, i kiedy Kościołowi zależy na tym,  by w tym świecie laicyzującym się, ateizującym na nowo chrześcijanie przez wiarę odnaleźli drogę do Pana Boga. Chcemy wołać dzisiaj do św. Józefa o pomoc w wychowaniu waszych, drodzy rodzice, dzieci, by wspierał was w codziennych trudnościach i kłopotach, w waszych staraniach o umiłowanie przez ludzi młodych Pana Boga, ojczyzny, swoich najbliższych, rodziny. To duży trud i odpowiedzialność, która na was spoczywa. Dlatego jesteśmy tu, by o to się modlić.

Temat tego rozważania to: Troska o wiarę młodego pokolenia. Wiara zaś składa się z aktu poznania Pana Boga, czyli aktu intelektu. Ale też i z poznania Jego woli Bożej, przykazań, nauki. To dokonuje się w domu, czasem na łonie babci, na kolanach matki, ojca, ale to się dokonuje także w szkole i w środkach masowego przekazu. Towarzyszy nam jednak w dzisiejszych czasach ogromna bezradność, kiedy ci, którzy mają stać na straży przekazywanej nauki, ludzie dorośli, rodzice, nie dokonują tego, nie spełniają tego obowiązku. Maleje znaczenie tego głównego źródła – dom i szkoła szwankują, a Kościół ma ograniczone pole manewru. Kiedy młody człowiek spotyka się dziś z pomylonymi definicjami rodzin, małżeństwa, a jednocześnie nie jest otwarty na nauczanie Kościoła, nie będzie zdolny do właściwego dotarcia do Bożej wiedzy.

Drugim elementem obok aktu intelektu jest akt woli. Wiara to decyzja, by żyć z Bogiem w jedności, w łasce uświęcającej. Ten akt woli nie może się odbyć bez dobrego, świadomego świadectwa ludzi dorosłych: rodziców, wychowawców i katechetów. Ich zaangażowanie w życie Kościoła, ich autorytet i przekonanie o słuszności wybranej drogi staje się najlepszym świadectwem dla młodego człowieka.

Wiele jest młodzieży niezrozumianej, marginalizowanej, zagubionej. Kiedy Jan Paweł II w Pelplinie wołał: Wchodźcie w Nowe Tysiąclecie, to mówił: wchodźcie, ale z księgą Ewangelii. To znaczy czytajcie i medytujcie Pismo Święte w waszych domach. Ewangelia może tylko wzmocnić was i wasze młode pokolenie. Jeżeli w domu nie ma kontaktu ze Słowem Bożym to, jak podają niektóre statystyki, okazuje się, że młodzież  11 razy bardziej skłonna jest do zażywania narkotyków, 6 razy bardziej do samobójstw i 4 razy bardziej do spożywania alkoholu.

Ksiądz Andrzej wskazał w tym miejscu na szczególny związek wiary z miłością: Nie ma wiary bez miłości i nie ma miłości bez wiary. To są dwie wartości ze sobą spojone. Jest wymiar doczesny, ale i nadprzyrodzony, bo dokonuje się relacja pomiędzy mną i Panem Bogiem. Życie codzienne, zachowania rodziców wobec siebie, gesty miłości wobec Boga, dzieci, siebie będą weryfikowały wiarę młodych ludzi jak świadectwo. Nikt i nic nie przekona do wiary tak, jak kaleczący, modlący się rodzice, jak rodzice błogosławiący swoje dzieci. Więzi między rodzicami i dziećmi, jeśli są dobre, to nie trzeba wielkich wychowawczych zmagań, żeby przekonać dziecko do wiary w Boga, bo ono widzi więzi, czuje miłość matki i ojca do niego, i dlatego każdy argument za wiarą będzie pozytywnie przyjęty przez dziecko. Tu jest źródło autorytetu ojca i matki.

Kaznodzieja wskazał także na inne elementy troski dorosłego człowieka o wiarę młodego pokolenia. Troska o wiarę to także troska o pełnego człowieka, a więc wyposażenie go w kręgosłup moralny, wpajanie zdrowej hierarchii wartości, i wyrabianie w nim wrażliwego sumienia. Dorośli, rodzice, wychowawcy i katecheci sami jednak mają być przykładem wiary i pobożności, postępować zgodnie z sumieniem, szukać prawdy i prosić o dar wiary dla samych siebie.

Po homilii przedstawiciele Stowarzyszeń w osobach ojca, matki i dziecka klęknęli przed Obrazem Świętego Józefa i oddali w opiekę Świętej Rodzinie wszystkie swoje rodziny i rodziny na całym świecie.

Stowarzyszenie Najświętszej Rodziny przy Zgormadzeniu Sióśtr Nazaretanek przyjmuje w swoje szeregi osoby pojedyncze, małżeństwa i rodziny, które zobowiązują się żyć duchem Nazaretu i we współpracy oraz przy duchowym wsparciu ze strony Zgromadzenia, szerzyć Królestwo Boże, gdziekolwiek się znajdą. Okres przygotowania do oficjalnego przyjęcia do Stowarzyszenia trwa dwa lata. W tym czasie kandydat zapoznaje się z życiem i duchowością bł. Franciszki Siedliskiej i z charyzmatem Zgromadzenia, które założyła. Powinien też uczestniczyć w co najmniej dwóch skupieniach i raz w rekolekcjach.

Osoba Stowarzyszona ubogaca świat orędziem Ewangelii i popiera misję Zgromadzenia przez:

• łączenie się ze Zgromadzeniem w codziennej modlitwie za wszystkie rodziny świata modlitwą: “Najświętsza Rodzino”;
• modlitwę za Zgromadzenie, o powołania do niego i w innych w intencjach powierzonych przez Zgromadzenie;
• kształtowanie swojego osobistego życia i życia własnej rodziny na wzór Najświętszej Rodziny;
• dawanie świadectwa o wartościach chrześcijańskich rodziny we własnym domu, w miejscu pracy i w swoim środowisku;
• gotowość do podjęcia konkretnej współpracy w apostolskich zadaniach Nazaretu, w zależności od swoich możliwości;
• uczestniczenie w skupieniach i rekolekcjach organizowanych dla osób Stowarzyszonych i zainteresowanych Stowarzyszeniem oraz utrzymywanie żywego kontaktu z najbliższą sobie wspólnotą Nazaretu.

Osoba Stowarzyszona nie podejmuje żadnych szczególnych zobowiązań religijnych. Zachęca się ją jednak do pogłębiania życia duchowego przez modlitwę osobistą i wspólną w rodzinie, przez czytanie i rozważanie Pisma św., przez częste korzystanie z Sakramentu Pojednania i Eucharystii.