Homilia Biskupa Kazimierza Gurdy, biskupa pomocniczego diecezji kieleckiej, przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, wygłoszona 2 lutego 2012 roku podczas Mszy Świętej w intencji rodzin i obrony poczętego życia.
Ofiarowanie Pańskie. Kalisz. 2012 r.
Drogi Ks. Biskupie Stanisławie, Pasterzu Kościoła Kaliskiego, Ks. Biskupie Teofilu,
Drodzy Księża, Osoby Życia Konsekrowanego,
Drodzy przedstawiciele Rodziny Radia Maryja,
Drodzy pielgrzymi, słuchacze radia Maryja i widzowie telewizji Trwam.
Święto Ofiarowania Jezusa w świątyni jerozolimskiej gromadzi w sanktuarium św. Józefa w Kaliszu osoby życia konsekrowanego z diecezji kaliskiej, pielgrzymów reprezentujących Rodzinę Radia Maryja i wiernych indywidualnych. Wszyscy tu zgromadzeni, wraz ze słuchaczami radia „Maryja” i widzami telewizji „Trwam” pragniemy, przez wstawiennictwo św. Józefa, zanieść nasze prośby do Boga. Nasze prośby zanosimy w intencji Radia Maryja, Telewizji Trwam i dzieł, które przy nich wyrosły. W szczególny sposób prosimy, by Telewizja Trwam otrzymała miejsce na multipleksie. Aby dzięki temu była bardziej dostępna dla ponad półtora miliona zadeklarowanych odbiorców.
Naszą modlitwą obejmujemy wszystkie osoby życia konsekrowanego w dniu, z woli bł. Jana Pawła II, im poświęconym. Modlimy się o nowe powołania, aby nie zabrakło w naszych wspólnotach parafialnych, braci, ojców, sióstr zakonnych, należących do zakonów kontemplacyjnych czy do zgromadzeń czynnych, aby nie zabrakło osób należących do Instytutów Świeckich, jak też do odradzających się indywidualnych form życia konsekrowanego; do stanu dziewic, wdów i pustelników. Wdzięczność osobom konsekrowanym za ich świadectwo miłości i wierności Panu Bogu i człowiekowi wyrazili dzisiaj biskupi polscy w liście, odczytanym we wszystkich wspólnotach parafialnych naszej Ojczyzny. To nasze modlitewne spotkanie jest tego dziękczynienia przedłużeniem.
Moi Drodzy,
Zgromadzeni w sanktuarium św. Józefa, wspominamy ofiarowanie Jezusa w świątyni. Chciałbym wraz z wami zatrzymać się na chwilę nad tym wydarzeniem i dostrzec, co jest w nim ważne dla nas wszystkich a szczególnie dla osób życia konsekrowanego. Modlimy się w intencji rodzin i obrony życia poczętego. Maryja i Józef wypełniając przepisy Prawa Mojżeszowego, przynoszą Jezusa do świątyni, aby Go ofiarować Bogu. Niosą oni w swych sercach całe doświadczenie słów i zdarzeń, które z Jezusem już były związane. Noszą w sobie tajemnicę Jezusa, poczętego z Ducha Świętego. Niosą w sobie doświadczenia związane z Jego narodzeniem. Doświadczyli przecież interwencji samego Boga przekazanej im przez Aniołów. Nie wszystko rozumieją, nie na każde pytanie, jakie rodzi się w ich sercach potrafią dać odpowiedź. Zdają sobie jednak sprawę z tego, że ich życiem kieruje Bóg. Zdają sobie sprawę, że ich życie zostało całkowicie związane z dziecięciem, które przynoszą do świątyni. Maryja i Józef rozumieją , że ten związek z Jezusem jest drogą ich życia i że nie mogą inaczej swego życia zrealizować.
Doświadczenie Maryi i Józefa jest doświadczeniem wiary. I tym doświadczeniem chcą się z nami dzielić. Ukazują nam wiarę jako drogę dzięki której i my będziemy mogli trwać, podobnie jak oni, przy Jezusie. Bóg, i nasze życie, przez działanie Ducha Świętego, pragnie związać z Jezusem. Jezus jest pierwszy i najważniejszy dla Maryi i dla Józefa. Oni o Jego życie, o Jego obecność się troszczą. Czynią wszystko, aby nie został im zabrany.
Winno i w nas zrodzić się pytanie o naszą troskę o obecność Jezusa w naszym życiu. Pytanie o Jego obecność jest pytaniem o wiarę w Niego. Świat bowiem czyha na życie Jezusa. Chce Go zabrać. Chce Go wykluczyć z życia wierzących. Czyni wszystko, aby człowiek wierzący, aby chrześcijańskie rodziny żyły tak jakby Chrystusa nie było. Świat ze swą propozycją dotyka również osoby prowadzące życie konsekrowane. W ten sposób wprowadza niepokój w serca tych, którzy idą drogą wiary, zarówno wiernych świeckich jak i osoby życia konsekrowanego. Dlatego Ojciec Święty Benedykt XVI dostrzegając niebezpieczeństwo kryzysu wiary w Jezusa zapowiada rok wiary. Aby wiarę zachować i umocnić trzeba nam naśladować, trzeba nam patrzeć na świadków wiary, na świętych. Na Maryję i na Józefa, na świętych i błogosławionych, którzy wyrośli z naszej polskiej ziemi, na błogosławionego Jana Pawła II; trzeba nam patrzeć na świętych i błogosławionych założycieli zgromadzeń zakonnych, i świętych, którzy ze zgromadzeń zakonnych wyrośli.
Dziękujemy Panu Bogu za ich wiarę w Jezusa w świecie, który się gubi. W świecie, który błądzi. Dziękujemy za Osoby Konsekrowane, które są przewodnikami po drogach wiary i za ich świadectwo wierności, na którym mogą się oprzeć chrześcijańscy rodzice wychowujący swe dzieci. Dziękujemy Panu Bogu za wiarę osób konsekrowanych, na której mogą się oprzeć zagubieni młodzi ludzie, bo dali posłuch tym, którzy im wmawiali, że życie bez przykazań, bez Chrystusa jest szczęśliwsze i piękniejsze.
Oprócz Jezusa i Maryi, Ewangelista Łukasz pokazuje nam jeszcze inne dwie osoby, biorące udział w opisywanym wydarzeniu; są nimi prorok Symeon i prorokini Anna. Ich życie również zostało związane z Jezusem. Symeon przez wszystkie lata swego życia oczekiwał na spełnienie się zapowiedzi, danej mu przez Ducha Świętego, że nie umrze zanim nie ujrzy Mesjasza. Gdy Maryja i Józef wnosili Jezusa do świątyni, przybył wiedziony przez Ducha Świętego, wziął dziecię w swe ręce i wypowiedział słowa: „ Panie pozwól teraz odejść swemu słudze w pokoju, bo moje oczy ujrzały twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów; światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. Podobnie było z prorokinią Anną, przez długie lata była wdową. Ona swe wdowieństwo ofiarowała Bogu, jak mówi św. Łukasz, „nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą”. Gdy ujrzała Jezusa, Maryję i Józefa, mówiła o Jezusie wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. Symeon i Anna otrzymali łaskę wiary w Jezusa, otrzymali łaskę ukazywania Go jako światłość świata i jego Zbawiciela.
Dzisiejsze święto o tym nam przypomina. Przynosimy dzisiaj świecę, gromnicę. Zapalona świeca jest znakiem Chrystusa światłości świata. Już w ten sposób pragniemy ukazać światu, że nie musi trwać w ciemności, że jest Chrystus, który przychodzi na świat, jako światło prawdy. Ono oświeca serce człowieka i pozwala mu się ogrzać ciepłem Jego nieskończonej miłości.
My również otrzymując łaskę wiary zostaliśmy wezwani do mówienia o Jezusie jako światłości świata i jego Zbawicielu. W tej misji w szczególny sposób uczestniczą osoby konsekrowane. W świat, dotknięty mrokiem zła i grzechu, wchodzą ze światłem Chrystusa. Ten mrok w życiu człowieka może być powodowany przez różne przyczyny. Może nim być czyjś dobrowolny wybór, czyjaś decyzja odrzucenia światła prawdy; może nim być nieprzewidziana nagła sytuacja w której ktoś się znalazł, nie z własnej woli. Może to być czyjś zaplanowany podstęp, aby kogoś, kto chodził w światłości wprowadzić w świat ciemności.
Wiemy, jak wiele dla tych, którzy w takich sytuacjach się znaleźli, czynią osoby życia konsekrowanego, jak odważnie w te trudne ludzkie sytuacje wchodzą. Nie obawiają się. Wchodzą bowiem nie z własnym światłem ale ze światłem Chrystusa.
Zakony kontemplacyjne, swoją nieustanną modlitwą otaczają wszystkich, którzy w mrokach zła się znajdują.
Zakony czynne, przez swą modlitwę i konkretne zaangażowanie pragną przybliżyć człowiekowi światło Chrystusa. Czynią to na salach wykładowych i na katechezie, w studiach radia i telewizji, czynią to w szpitalach, w domach opieki społecznej, w ośrodkach opieki paliatywnej, w ośrodkach dla uzależnionych od alkoholu i narkotyków. Czynią to w osobistych rozmowach z poszukującymi ratunku. Osoby konsekrowane należące do Instytutów Świeckich i do indywidualnych form życia konsekrowanego wnoszą światło Chrystusa do miejsc swej pracy i do swych rodzin. Osoby życia konsekrowanego czynią to wszystko pomimo trudności na jakie napotykają. Pomimo niezrozumienia z jakim się spotykają. Czynią to bez medialnego rozgłosu. A nawet pomimo, że ich działanie jest często przemilczane, zagłuszane, niedoceniane, a czasem źle interpretowane.
Dzisiaj wszystkim osobom konsekrowanym pragniemy za to wielkie dzieło podziękować i prosić, aby w dalszym ciągu trzymały w swych rękach światło Chrystusa. By to światło niosły z odwagą i radością w największe mroki ludzkiego życia. Dziękujemy i polecamy wstawiennictwu św. Józefa. On jest opiekunem wszystkich zgromadzeń zakonnych i wszystkich osób konsekrowanych. On czuwa, aby mogły się rozwijać więzy wierności i miłości pomiędzy nimi a Jezusem. Ufamy, że on będzie wypraszał u Jezusa potrzebne łaski dla tych, którzy błogosławioną drogę życia konsekrowanego wybierają. Amen.