ks. Łukasz Przybyła
Rocznica Konsekracji Kościola Własnego
W ostatnią niedzielę października w kalendarzu liturgicznym Kościoła Katolickiego obchodzona jest uroczystość Rocznicy Poświęcenia Własnego Kościoła. Dzień ten, zwany kiedyś kiermaszem, obchodzono do niedawna we wszystkich kościołach równocześnie. Wyjątek stanowiły kościoły katedralne, które miały wyznaczone w ciągu roku rocznice poświęcenia. Obecnie uroczystość tę obchodzą w ostatnią niedzielę października te świątynie, których dokładnej daty poświęcenia nie można ustalić. Do takiej należy również świątynia pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP - Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu.
W ciągu roku są dwa szczególne dni, ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona oraz rocznica poświęcenia. Dzień patrona jest odpowiednikiem ludzkich imienin. W tym dniu w danym kościele obchodzona jest uroczystość odpustowa, gdyż po spełnieniu odpowiednich warunków można uzyskać wtedy odpust zupełny. W naszym przypadku jest to najpierw 19 marca - uroczystość odpustowa ku czci św. Józefa, Oblubieńca NMP, potem pierwsza niedziela czerwca - odpust Opieki św. Józefa i 15 sierpnia - uroczystość Wniebowzięcia NMP.
Dzień poświęcenia kościoła jest analogią do przyjęcia przez człowieka sakramentu chrztu świętego. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym. Kościół przez poświęcenie staje się budynkiem przeznaczonym wyłącznie do służby Bożej. Odtąd nie może służyć żadnym świeckim celom.
Nasza świątynia pod wieloma aspektami jest wyjątkowa. Przede wszystkim jej rangę podnosi i dostojności dodaje cudowna obecność św. Jóżefa w kaliskim obrazie. To wyraźny znak Boga i miejsce naszego z Nim spotkania. Tu wysłuchuje modlitw, obdarza miłosierdziem i karmi Ciałem swego zmartwychwstałego Syna. Jest to również znak naszej wiary i nasz wspólny dom, gdzie spotykamy się, by wyznać wiarę i odnaleźć siebie jako Kościół - żywą świątynią Boga.
Jak wielka to łaska, że mamy świątynię, że możemy się w niej modlić i przyjmować sakramenty. Dbajmy o ten widzialny znak Bożej miłości do ludzi. Ożywiajmy tę świątynię swoją obecnością i wspierajmy swymi ofiarami. Przede wszystkim pamiętajmy jednak, że nasze serca są żywą świątynią Boga.